سبزبیشه

با خود می‌خواند.

آوایی به درد در ژرفاهای جان،

و گاه خروشی به خشم که در 

تنوره‌ی دل در‌می‌پیچید.

دیگر صدا نیست؛

تن و هفت بندِ تن، خودِ صداست.

فریادی خاموش...

انبانی از هیاهوی در هم فرو کوفته؛

تیره‌ی پشت از درد تیر می‌کشد: غـم!