سبزبیشه

مدتی می‌شه که به این فکر می‌کنم که انگار به‌در هیچ‌ کاری نمی‌خورم. هر طور حساب می‌کنم می‌بینم که راستی‌راستی برای هیچ کاری "کافی" نیستم. و این فکر احتمالاً ناصحیح، جای خودش رو در پس ذهنم تثبیت کرده. 

اما سوالی که این‌جا پیش می‌آد، اینه که «خب، اصلاً کافی بودن یعنی چی؟» راستش رو بخواید با این‌که منظور از این کافی بودن رو می‌فهمم اما نمی‌تونم درکش کنم. شاید اگر یک نفر دیگه بهم بگه که «مدتیه دارم فکر می‌کنم که برای هیچ‌ کاری کافی نیستم.» بعد از این‌که بهش بگم این فکر از اساس اشتباهه فوراً به سراغ کلمه‌ی "کافی‌" می‌رم و سعی می‌کنم بهش نشون بدم در این‌جا کاربردش به‌کل اشتباهه. اصلاً یعنی چی که من کافی نیستم؟ از اون گذشته، کی می‌تونه بگه که برای یه کاری به‌اندازه کافی، کافیه؟ 

اما خب، خوب می‌دونیم که وقتی کار به خود آدم می‌رسه لزوماً با این صحبت‌ها کار پیش نمی‌ره. من هم شاید مثل خیلی از آدم‌های دیگه زمانی که نوجوان بودم، رویاهای خیلی بزرگی داشتم؛ دلم می‌خواست من هم دنیا رو تغییر بدم و برای بهتر شدن تلاش کنم. از اون روزها نمی‌دونم چقدر گذشته اما با گذشت زمان فهمیدم که اساساً رویاهای خیلی بزرگ اونقدرا هم اهمیت ندارن و دل‌خوش به رویاهای کوچکی شدم که باز اون‌ها هم اون‌قدرها دست‌یافتنی نیستند. فهمیدم من، نه‌تنها زورم به تغییر دادن دنیا نمی‌رسه، حتی نمی‌تونم تغییری در وضعیت خودم، خانوادم و حتی جامعه‌ی کوچک و بزرگی که درش هستم، به‌ اون‌معنای یک تغییر بزرگ ایجاد کنم. من همینم، همین‌قدر کوچک و همین‌قدر خالی. اما هنوز با شور و شوق. و زنده!

شاید من نوجوان اون سال‌ها چیزی از فرهنگ سرمایه‌داری و کارکردهاش نمی‌دونستم اما حالا وقتی که خودم درگیر همچین فکرهایی مثل کافی بودن یا نبودن می‌بینم، متوجه می‌شم که بخش زیادی از این میل احتمالاً ناخودآگاه به مقایسه و رقابت و تغییر معنای زندگی و تقلیل دادنش به کافی بودن برای انجام یک کار، تا حد زیادیش ناشی از اون سیستمه. این هیولا، من (ما) رو در خودش حبس کرده و ذهنیتمون رو از مدت‌ها قبل در قالب خودش ریخته. از رقابت‌های مختلف با دیگران در سیستم آموزشی برای بهترین بودن گرفته تا رقابت با خود برای تبدیل شدن به بهترین نسخه‌ی خودت. 

با خودم می‌گم چه خبره و نمی‌دونم. تنها چیزی که می‌دونم اینه که من نه دلم می‌خواد رقابت کنم و نه بهترین بهترین‌ها بشم. دلم می‌خواد زندگی کنم و یادم باشه که زنده‌ام. فعلاً همین برام کافیه تا بعد به بعدش هم فکر کنم.