«سبزبیشه»

 احساس نزدیکی زیادی با علف‌های هرز می‌کنم. سبزن ولی دلشون می‌خواد سبز باشن. گیاهن ولی دلشون می‌خواد گیاه باشن. چون نمی‌دونن. اون‌ها عاشق گیاه‌های دیگه‌ن برای همینم با تمام وجودشون، محکم ریشه‌هاشون رو درآغوش می‌گیرن. عاشق نور و زندگین، سخت تلاش می‌کنن تا خودشون رو از درز سنگ‌ها، سوراخ کاشی‌ها و لبه‌ی پله‌ها بیرون بکشن. ولی بازم چیزی کمه. نمی‌تونن قبول کنن. نمی‌تونن باور کنن که یه گیاه واقعین! ولی به این امید هرسال سبز می‌شن. غصه می‌خورن و سبز می‌شن.