«سبزبیشه»

تو می‌رسی اما همیشه دوری. تو می‌خندی اما با اشک. تو می‌درخشی اما با شعله‌های تاریکی. تو حرف می‌زنی اما همیشه ساکتی. تو در آغوش می‌کشی اما همیشه دست‌هات خالیه. تو شک می‌کنی اما با یقین. تو می‌میری اما در زندگی. تو می‌رسی اما همیشه دوری. تو هستی اما...

تو هستی.

روزها می‌گذرن و می‌رن. آدم‌ها می‌آن و می‌رن. صداها اوج می‌گیرن و خاموش می‌شن. تصویرها ظاهر می‌شن و محو می‌شن. خاطره‌ها ساخته می‌شن و فراموش می‌شن. حالا سوال این‌جاست که چی می‌مونه؟